كشيده دست مرا يك نفر از اين بن بست

نگاه بسته ي من را به آسمان مي بست

هميشه كوله ي او از ستاره سرشاراست

به روي دست بلندش نبوده بالا ...دست

صداي بارش باران درون ِ سازش بود

شبيه نم نم باران به سبزه مي پيوست

مرا به سمت درختان و آسمان چرخاند

به سمت ِ وسعت ِ درياي ساده و يك دست

اشاره كرد به من ... درّه ها دهان دارند

به بادهاي عبوري نمي شود دل بست

شبيه كودك ِ گم كرده مادرش ...بودم

پناه بود و مرا لاي چادرش مي بست

بدون او همه جا در غبار و بن بست است

بدون او همه درگير و دار ِ صد بن بست

مجتبي اصغري فرزقي-مشهد 

وبلاگ : http://mo1351.blogfa.com/