خیابان در خیابان پایکوب آهن ودود است

مسافر خسته از موسیقی شهر غم آلود است

به دوشش کوله باری از دوبیتی های دلتنگی

مزامیر نیستانش پر از اندوه داوود است

به صحرا چشم می دوزد سواری خسته پیدا نیست

وبر دریا که از اندوه ماهی ها نمک سود است

می اندیشد به یک آدینه آن صبح تماشایی

می اندیشد ظهورش در کدامین صبح موعود است

تمام سارهاآن روز شاعر می شوند از شوق

وشاعر تر از آن ها بید مجنون لب رود است

جهان پلکی به هم تا می زند قد راست خواهد کرد

 ومي بيند زمين راخالي ازبت هاي نمروداست