ای شاه زمین، سرّ مبین... سرور افلاک

ای آب روان...ماء معین ... ای نفس پاک

اي روشنی چشم تو  دل برده ز خورشيد

اي عطر ِ خوش ِ معجزه در گرمي ِ اين خاك 

از عشق فراتر تویی...از عقل فراتر

ای ماه! فراتر تویی از قوه ی ادراک

من شیعه ی آشفته ی چشمان تو هستم

دیوانه ی آن زلف پریشان تو هستم

اي سوره ي ياسين ِ من ،اي شاخه ي زيتون

اي كوكب ليلايي ِ تو در كف ِ مجنون

سيماي مسيحايي ات از شمس گذشته

ابروي مسلماني ات از مه زده بیرون

احوال مرا زلف كج ات كرد پريشان

تقدير مرا خال لبت كرد دگرگون

از خنده ي تو ماه به دامان شب افتاد

خنديدي و از عرش به دستم رطب افتاد

اي خلوت  ِچشمان تو چون مزرع ِ گندم

بيرون زده مستي ِ تو از حنجره ي خُم

اي واقعه ي گم شده در حافظه ي شهر

اي ناجي ِپيدا شده در باور مردم

تو گوهر ِ عرشي كه به ما ارث رسيدي

كرديم تو را در گذر ِ وسوسه ها گم

پيدا شو كه در بزم ِ تو مبهوت بچرخیم

در فاصله ی بین دو  ابروت بچرخیم

اي حادثه ي مشرقي،اي نورتر از نور

ای سینه ی تو وادی ایمن شده ی طور

انگشتر ِفيروزه به دستت كن وبنشين

بنشین که در این بزم نداریم جز انگور

زلف تو تکان خورد.....اذا زلزلت الارض

هنگام اذان است ...بخوان حي علي النور

ای صاحب عصری که جهان در طلب توست

امشب شب دیوانگی ماست! شب توست