ترسيده و لرزان پاي در بند و حيران در محكمه محك قرار گرفته ام و تا محكوم شدنم مجالي  نيست .

در جام جم دستانم  كه مي نگرم  زلال نگاهت  بغض را هم خانه گلويم ميكند . مي دانم مسافت بين دل من و تو كوتاهتر از يك سفر به جمكران روياهايم  است و من چقدر از تو دور گشته ام . اين روزها ... از حجم صدايم مي ترسم از پيچك نگاهم مي لرزم مبادا بر قاب ديدگاني بپيچد و... توشه ناچيزم را به يغما ببرد .

عزيز دل !

يقين دارم  كه مي داني   با عطر توسل  توست كه هر سه شنبه چون پرنده اي رها شده از قفس  اوج مي گيرم و ايمان دارم كه مي بيني  درغروب هر آدينه  به سمات  پرشورت دخيل مي بندم  پس :

سبزترين بهانه ماندن و نفس كشيدن ام ! به ندبه هاي جان سوزتر از نوافل شبانه ات قسم ات ميدهم در اين روزهاي تنهائي و ترس و در اين شبهاي محك و ميزان تنهايم مگذار كه اگر تو نباشي ... اگر تو نباشی در بند جاماندگان از قافله قلبت محكوم به ابد مي شوم .

مبدأ : كوچه هاي ارديبهشتي دلم

مقصد :  بيكران  چشمانت .