مانده بودم در عجب، از روزگار

قصه ها و غصه هایِ بی شمار

از ردیفِ عشق، از همتایِ درد

از فراسویِ گل و دنیای سرد

باز بارانی شد و دریا چکید

ابر ،آمد غصه ها را ساده دید

زد به بام و کوفت بر این آشیان

تا فراسویِ دل و آن سویِ جان

نیشتر می زد که برتر می دوم

یا که از غم،غصه فریادی شوم

اوست حالا مهربانی می کند

باز هم بر من جوانی می کند

می زند بر ریشه ام اندیشه را

می کند حیران گلِ این بیشه را

مانده ام آیا مرا فرمان دهد

یا که سوی باز باران می برد

هر چه هست آسوده گردیده خیال

در سرم افتاده این گونه سوال

پاسبانِ ابریِ دل عاشقست

یا که او هم مثل باران صادقست

جاریِ اشکم سوالِ بی جواب

می شوم از کوچه ی دل بی نقاب

می شود پایانِ این دریا چشید

یا که ابرِ کهنه بر دریا کشید

آن جزیره کو که گفتی دیگرست

بر همه اجزایِ این دریا سرست

می شوم امشب پیِ دیدارِ او

تا پلنگِ سینه هست و ماه و کوه