برده او جمله ی یاران به صفایِ دگری

خورده است از لبِ میخانه حوایِ دگری

می شود سیبِ تو را در همه آفاق چکید

یا که در کوچه ی او هست خدایِ دگری

سرزمینِ دلِ من مرغِ هوس  می بارد

مرغکِ عاشقِ دل در سرِ هایِ دگری

مزرعِ سبزِ فلک داس و دلم مزرعه اش

می زند داس به پایم به هوایِ دگری

شده ام در خبر حادثه ها حرفِ درشت

چه کنم بی تو منم دانه برایِ دگری

می کند رقص به آوازِ نسیم برگِ درخت

چشمه فهمید و سر انداخت به پایِ دگری

کاش می شد بنویسم غزلِ آینه ها

تا که خورشید  شوم بر سرِ رایِ دگری