بچّه که بودی ،

آفتاب گردان ها ،

 به کیان خرّگی چشمانت ایمان داشتند !

رؤیاهایت بوقوع می پیوست

و خوابهای دیگران را ،

دقیق تعبیر می کردی !

حسّی در تو بود ،

که بعدها فهمیدم ،

نامش ، « تله پاتی » است !

یادم هست ،

یکبار به من گفتی :

درختان که شکوفه می دهند ،

دوست ندارم کنار هیچ درخت سنجدی ببینمت !

گفتم : چرا ؟

گفتی : خواب بدی دیده ام ،

گفتم : چه خوابی ؟

گفتی  : نپرس

و ادامه دادی که :

می دانم ، 

شمیم شکوفه ی سنجد را دوست داری .

دلواپسم کردی و

به جان خودت ،

قسمم دادی که ،

حرفت را به گوش گیرم !

قول که دادم ،

لبخند زدی و

 سرت را چرخاندی و

گیسویت را به باد دادی !

نمی خواستم بروز دهم !

اما تو تیز بودی و

حالم را دریافتی !

با اینکه نزدیکی های غروب بود ،

قلبم روشن شد !

پا بپای نسیم ،

از شمیم دلنواز گیسوانت ،

به وجد آمدم !

و مثل قاصدک ها ،

بال در آوردم

و حرفت را ،

همچون آفتابگردان ها ،

بگوش گرفتم و ،

به هیچ درخت سنجدی ، نزدیک نشدم ....

حالا ، سالها از آن ماجرا می گذرد ، 

پنجاه سال از خدا عمر گرفته ام و

شمیم شکوفه ی سنجد را نمی شناسم

اما هر وقت می بینم ،

مردمان ،

تا افسرده می شوند ،

 به آویشن ، دل خوش می کنند ،

با خودم می گویم :

چه دیوانه اند اینها ،

فرشته ی من کجاست ؟

که زلفش را به باد دهد و

اندوه عالمی را ببرد !!!