بيت بيت سروده هايم را،با خود آورده ام به خانه ي تو

مي گشايم دوباره پنجره بر،شب سرشار شاعرانه ي تو

حافظ انگار با تو آهسته ،با نماهنگ شوق مي خواند

كه  ((فرود آ))غزل غزل اينجا ،صحن چشم من آشيانه ي تو

از كدامين بهار رد شده اي ،كه غزل ها يت اين چنين تازه ست

فقط ارديبهشت مي شنوم ،هر شب از پرده ي ترانه ي تو

از شهيديه مي زني بيرون ،با همان ((مشرب شقايقي)) ات

سارها شاعرند و زل زده اند،بر اشارات بي كرانه ي تو

در همين باغ با تو حس كردم ،فقه را زير سايه ي انجير

حس تلفيق شعر فلسفه را ،مثل ابري بر آسمانه ي تو

كمي آن سو تر از شهيديه،در علف ها صداي پچ پچ كيست

يك گلستانه شوق سهراب است،قسمت خلسه ي شبانه ي تو

مي شود پاي بيد مجنون خواند ،شرح اشراق سهروردي را

يا كه با سهره هاي تشنه گريست ،با تمام عطش به شانه ي تو

امشب از بادگيرها بنويس ،پاي يخچال هاي خشتي شهر

مي نويسد يك هزاره ي بعد ،صد سفرنامه از زمانه ي تو

8/10/1389.ميبد