یه غزل قدیمی که پر از اشکاله(!):

مستیم و نبستیم دخیلی به در دوست

مردیم و نمردیم ز داغ شرر دوست

چون شکوه نکردیم و دل از غیر نکندیم

پس راه نجستیم به راه گذر دوست

دیدیـم و ندیدیـم رخ غیــر و رخ یــار

از دست بدادیم لب پر شکر دوست

آهیم و سیاهیم و زبس غرق گناهیم

بی پرده ندیدیم رخ پرده­ در دوست

در خرقه ی زهدیم و شکاننده ی عهدیم

حقّا که شکستیم چو شق القمر دوست

از دست برفته ­است چو ماهی گذر عمر

یک لحظه نبودیم ز دل منتظر دوست