در فضایت درخت و جاذبه نیست.ازلبت مثل سیب می افتم

باز ازجزر و مد دریاهات در فراز و نشیب می افتم

خواستم...نامت از دهان برود.در گشودم که آسمان برود

پر شدم من پر از صدا مثل ، اتفاقی عجیب می افتم

تف به این زندگی مثل سگم. می دوم تا به استخوان برسم

می دوم. زوزه می کشم شاید، توی این کوچه ها به نان برسم

توی این کوچه ها یکی شده اند. نان و درد و خدا یکی شده اند

ناگهان آسمان زمین افتاد.من دویدم به نردبان برسم

جاذبه در فضا معلق شد.سیب من توی باغ خوابش برد

جای سیب از درخت کرم افتاد.قصه گفتم، کلاغ خوابش برد

گله آمد که سگ پریشان شد.گرگ خندید و یار چوپان شد

نی لبک در تنور من تا پخت؛ مثل یک نان داغ خوابش برد

می دوم زوزه می کشم اما، نان من در تنورت افتاده است

در تب جزر و مد دریاهات، ماهی من به تورت افتاده است

در فضایت درخت و جاذبه نیست. غیر دلشوره مکاشفه نیست

نه... مرا طی نکن که گم بشوی. این طرف ها عبورت افتاده است!!!

خواستم...نامت از دهان برود.ناگهان تیره بخت می میرم

ناگهان مثل سیب می افتم. با سقوط از درخت می میرم

پر شدم من پر از صدا آیا، از خداییت هیچ کم می شد...؟

تف به این زندگی لعنتی ام.کاینچنین سفت و سخت می میرم