من يقين دارم كه پشت ابر، كوچه‌اي آبي است بي‌ بن‌بست

آن طرفترهاي آن آبي، رنگ ديگر آسماني هست

زادگاهم بي گمان آنجاست، زادگاه حضرت ابليس

او ز آتش من ز خاك آنگاه، سرنوشت ما به هم پيوست

پشت عطر سيب يا گندم، ـ خوب يادم نيست ـ با حوا

لابلاي پيچك خواهش، مي‌شديم از خويشتن سرمست

«من» همين راز هبوط ماست، پس گناهي نيست شيطان را

اين «منِ» از آسمان رانده، جرم آدم را به شيطان بست

كاش راه بازگشتي بود، كاش مثل وقتِ زادن پاك

هست راهي اينچنين اما، وقتي از آن «من» بشويي دست

دوستي زان سوي آبي ها، سوي خود مي‌خواندم ديريست

آه مي‌لرزد دلم، بي شك، «لحظه ديدار نزديك است...»