و من از پنجره ی رو به خیابان ارام

میدوم رو به شما در نم باران ارام

تا هوای تنتان بُر بخورد اهسته

بر تن زخمی این بی سروسامان ارام

و شما میگذرید از منو من میمانم

نقش ان خانه ویران شده ویران ارام

تا که از پاسخ چشمان شما اب شوم

مثل برفی که به پایان زمستان ارام

و چه مغرور به این پس زدنم میخندید

همچنان میگذرید باز کماکان ارام

من از این پاسخ مختوم شبی میمیرم

میرسم مثل همین شعر به پایان ارام  .

دهقانی