از قهقرای نیمه شب و خوابهای تلخ ،حسی غریب می کشدم سمت ِآفتاب

حسی که حال و روز مرا درک می کند ، دریورش ِسکوت و خیالات ِ بی حساب

دزدانه می کشد نفسم را به سمت خویش ، از باغ ناشکفته ی اندیشه های خام

نیلوفری سیاه که  لبریز گریه است ، دل می دهد به پرتو نمناک ماهتاب

از لای بوته ها و علفهای سرنوشت ،می خواندم برای تماشای روشنی

مه موج می زند به هوای زمخت شب ، شب زخمی است و قلب ترک دار من کباب

حسی غریب می بردم تا کناره ها...، برگونه هام می چکدآرام گرمی ِ...

بغض شکست خورده ی گل زخمهای غم ، بی تاب می زنم دل خود را به عمق آب

بر سینه ی ستبر و بر امواج بی لگام ، با دست و پای بسته فرو می روم در آن

در بهت ِ چشمهای سر و پا سوالی ام ،بی آنکه برکند دمی از روی خود نقاب ...

م- شوریده سید مهدی نژادهاشمی 9/1/1389