در نداری و فقیری عمر  ما رفت  و فنا شد

هر دری را چون گشودیم ٱن در بسته ما شد

هر سحر چشمی نهادیم به امید روشن  روز   

شام تاریکی رسید وکفش و رخت تن ما شد

ناسپاسی ها ز یاران و نا کامی های دوران

می کشیدیم و سر ما بود و دایم بی کلاه شد

 بر تن حسته رساندیم  بار نفرین و ملامت

روح پژمرد و شریک درد بی درمان ما شد

 باورم آمد که عالم سفره جود و کرم نیست

نعمتش بر بی نیازان  نکبتش نصیب ما شد

خنده تا دیروزخویشی با لب وسیمای ما داشت

حال خاموشی گرفته  خنده  بر لب کیمیا  شد

من دلیلم  آفتاب  و تابشش  از بام  تا  شام

بین طلوع و هم غروبش دور از ایوان ما شد

شهر ما بالای شهری دارد و  پائین  شهری

وضع ما تا یاد داریم زیر شهر ماوای ما شد

بر دلم آمد گواهی نیست یکسان عدل و یاری

آنچه در تقدیر  داریم  مستمندی  یار ما شد

آنکه ما را آفرید و عا دت و اعمال  ما دید

اتفاق  بر ما  نهاد  و شاهد  بلوای  ما  شد

بر چنین  رفتار  گشتیم  مبتلا تا روز محشر

هر که در پندار و کردار از خردمندی جدا شد

8/11/90