استوارند كوهساران ، رودها و چشمه ها جاري

                     که مي گويند، ما فاني ، جهان و خالقش جاري                           

ببيني بلبلان  سر مست  و قمري در غزلخواني

                          ز برف آب  زمستانيخروشان نهرها جاري                      

 به آهي و ﺪ́مي  بنديم  به عمر  كوتهي   شاید

                      اگر  صد سال هم باشيم  نمانيم باقي  و ساری                  

به زير خاك ها خفتند هزاران  مهتر  و  سرور

بسازد واژگون عالم، ننشيند ، در چشم  فلك خاري

عبث  با  آرزوهامان   به   رویاها   مشغولیم

هم اكنون تا ﻨ́ﻔ́س داریم ، نداريم شور و آثاری

بتو  گفتم خوش باش و قدر  ِلحظه  ها  درياب

نماني  ماهي و ساليبزن بر طبل بي عاري

 بدان  بعد  ِمردن ،  چند روزی را  خویشانت

بگویند قصه ها ی تو  برايت می کنند  زاري

پس از سالي دگر آيا ز  فرجامت   خبر  داري؟

دگر نام و  يا دت را  نيارند  بر  زبان  جاري

به نا امنی بشو آگاه  و دریاب  نقش عالم  را

به دنیا شادمان باش و رسان بر دیگران یاری

ﺒﮐِش از  آرزوها  دست و بر نجواي دل  بنشين

بدان تو شاه  شاهاني ، چهانگير و جهانداري

89/2/2