و برای تو ای هادی جان ها

و در پاسخ به جسارت شاهین نجفی

..........................

گوش کن کرکس مردار خور درمانده

صیغه مرگ و تباهی خودت را خوانده



با سخن هات به جنگ چه کسی تاخته ای؟

چه جهنمکده ای بهر خودت ساخته ای؟



بیت ها تیز و برنده است که حاصل کردم

شعر هایم به کمر بسته حمایل کردم



شاعرم تیغ به کف بهر نبرد آمده ام

مرد اگر هست که بر کشتن مرد آمده ام



مرد را می طلبم مرد کجا ؟مردی نیست

جز یکی گر زده پشمین سگ ولگردی نیست



خواندی از کفر و خودت لاشه مردار شدی

طعمه ای بر هوس کفر طمعکار شدی



تو که هستی که چنین هجو تو بیچاره کنم؟

و چه بر جهل و نفهمیدنتان چاره کنم؟



نفعت از بردگی لابی الحادی چیست؟

و جسارت به حضور نقی الهادی (ع) چیست؟



نام مولا چو به فکر و به زبانت بگذشت

گو چهل روز ز پاکی دهانت بگذشت؟



روز اول به غلط بود که نامت کردند

نجفی نام گزافیست حرامت کردند



هر که حب علوی بر دل او سنگین است

و روایت شده او ما سبقش ننگین است



یعنی بر پاکی پا تا به سرت شک دارم

من به حلّیت صلب پدرت شک دارم



کاش این لحظه شروع سفر گور کنی

آه ای کور ، چرا صحبتی از نور کنی؟



یاوه گوییّ تو از ارزش زر کم نکند

بحر را ،مشت کمی خاک، اثر کم نکند



ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند

تا تو را ، مرتد بی ریشه ، به چنگال آرند



و کلامیست برای تو امام الهادی (ع)

و چه نامیست برای تو امام الهادی (ع)



من فدای تو و نامت که به جان می ارزد

و نگاهت به تمامیّ جهان می ارزد



و یقین جامعه را نور مطهر دادی

به لب تشنه ی ما جرعه ی کوثر دادی



راز بر پایی عالم که به امضای شماست

و زمین هم متبرک به قدم های شماست



ماه نوریست که تعریف تماشای شماست

دل خشکیده ی ما طالب دریای شماست



"کلّکم" "نور" خدایید که "واحد" هستید

به خدا کعبه و هم قبله و مسجد هستید



سامرایی تو بخوانم که گدایم آقا

دست من گیر که لنگ است دو پایم آقا



یادمان هست از آن گنبد و ویرانی ها

و طلا کاری پر عشق ، ز ایرانی ها



زخم آن درد به روی دلمان تازه شده

باز مظلومی تو ، بی حد و اندازه شده



و دگر بار جسارت شده عادت دارید

تو و اجداد تو در صبر شباهت دارید



باز مظلوم ترین مرد زمینی آقا

تو غریب الغربایی ، تو چنینی آقا



هم تو نزدیکی و هم دور ترینی آقا

این بغل گاه تو محجور ترینی آقا



ما که این حادثه را رحمت حق می دانیم

حکمتش از دل آنسوی ورق می خوانیم



که خدا خواست ز غربت به زبانها افتی

شعله عشق شوی بر دل و جانها افتی



و هوای تو که جان داد چنین جان ها را

و ببینید چه شد؟ کثرت دیوان ها را



شاه بیت غزلت مانده ولی می آید

پسرت هست که با تیغ علی می آید

سید مجتبی ربیع نتاج-rabinataj.ir

torbt72.blogfa.com