در ره عشق ما را شکایتی نیست  ز آن یار بیوفا

                                              بســـــر کنیم اینره ، گر آزارد جان وتن بصد خارجفا

دانیم که خطرهاست بوصل عشق همای سعادت مرا

                                               خطاست فکر نفع و نقصی که عشق عبادت است مرا

ســــــــــوزم ز آتش عشقی که مباد خاموشی این آتش

                                                 که بهتر ز هر  آرامشی باشد سوزشی این  آتــــــــش

دیده گرید و دل  بنواســـــــــــــــت ما را شام و سحر

                                                 بس غرق بحر جنونیم که نداریم ز خـــود وغیر خبر

ز دیوانگی شهره عالم شدیم و همــــــه دانند جز او

                                                 وای بر من ز بی خبری آن صنــــم سنگدلی جفا حو

ما رخ نگیریم گرچه رخ گرفته ز مــــــن آن گل

                                                   این بیرخی سر کنیم تا رمق با صبـــــــــر و تحمل

مفکر سزایت  بود این همه سوختن و شور جنونت

                                                   کـــــــــــه مهرش بدل کرده ای و او تشنه ای خونت