در واپسین زمان تقّلای ماهتاب ، وقتی که صبح می دمد از سمت خاوران

منفور و زخم خورده ، نحیف و سیاه فام ، در زیرِ بار هجمه ی اندوه بی امان

گم می شود صدای کف آلود حنجرِ ...، تنها مسافر ِ هوس ِ یاد و بود تو...

گم می شود در آتش و خاکستر ِ زمین ، در لابه لای کاغذ تا خورده ی زمان

آرام می کشد نفسش را به سوی خود ، گرگی که زیرکانه نشسته است در کمین

مثل ِ جوانه ای که به بن بست می رسد ، پیچیده است دورِ خودش زرد و نیمه جان

بعد از فرو کشیدن بغض گلو، دمی ... سهمی از ایده آل تو را آه می کشد

شاید دوباره تازه شود حس و حال او ...جنسِ لباس برتن و اندام پرنیان

در لای خاک روبه به دنبال ذره ای ، احساس نسترن نفسش تنگ می شود ...

آغوش مهربان خودت را بگستران ، آغوش ِ رنگ آبی و پهنای ارغوان ....

م- شوریده  سید مهدی نژادهاشمی 5/1/1390