چفیه ای ماند وَ یک قاب وَ یک عکس ِ قشنگ

روی این طاقچه ی کهنه ی بی رونق و رنگ

زخمه ای ماند..... به سربند ِ سه تار ِ من و تو

نغمه ای ماند در اندیشه ی این سینه ی تنگ

بوی باروت وَ آتش وَ خدا می آید

از همین قاب ِ ترک خورده که خورده َست به سنگ

بوی باروت و شلمچه وَ فضای گل سرخ

که نفس های نجیبش  تب ِ خون است و شرَنگ

سینه ی سرخ ِ شلمچه همه آئینه و آب

سینه ی آبی ِ اَروند  پر از قصه ی جنگ

قصه ی رقص ِ چلیپایی ِ ققنوس وشان

قصه ی داغ ِ سیاوش ........نفس ِ داغ ِ تفنگ

تا سیاووش تباران   بخروشند    سُترگ

تا که شاهین صِفَتان  طعمه بگیرند به چنگ

روی میخ است پلاکیست به در آویزان

وَ چه ساکت وَ صمیمیست برای دل ِ تنگ

لای سجاده همان حلقه...... همان تسبیح است

پای محراب ِ تو مانده ست همین  پوکه فشنگ

صبر ِ این ویلچرَت  بیشتر از صبر ِ من است

زخم پوتین تو مانده ست  در آئینه ی جنگ

مرغ ِ  پربسته   چه در دشت ....چه در کنج ِ قفس

در صدایش نشنیده ست....... کسی  مکث و درنگ

توی این قاب .....نگاه ِ تو  پر  از چشم ِ خداست

توی این قاب    صدائیست  پر  از حرف  ِ قشنگ

اکرم بهرامچی