برای آنکه بپوشم به چهره ام، غم خویش

 فکنده سر، گذرم از کنار همدم خویش

چنان سبک گذرم از کنار و از بر دوست

برون نیاید از آن بی غبار، عالم خویش

بر آسمان ابری چشمم چون رعد می غرم

که بی خیال شو ازسیل رنج و ماتم خویش

غمین ترم که گوش سپارم به این همه تکرار

به ناله های چه باید کنم ، نکردم خویش

زمانه گفت کسی بی نیاز از خویش است

که استوار کند ،اعتقاد محکم خویش

چنان زلال شود رود پاک احساسم

که رنج نیز ببیند رخ مجسم خویش

چو اشک می چکی ای شعر از سر انگشتم

رها شده گل برگ دل ز شبنم خویش