گفتم به صنمی بگو مذهب و آیین تو چیست

                                           ایـــــــــن عشوه و شیرین سخنی آموخته ز کیست

خنـــــــــــدید و بگفتا بکنارم بودی و ندانستـــــی

                                          چرعهء ز پیمانه ام نوشیدی ، هنـــــــوز هم مستی

این عشوه و ناز و شیرین سخنی، خوی بتان است

                                            لحظه ای باشد و لحظه ای دیگرش نه نشان است

مکریست که کند زاهد و رند ، گمراه طریق و دین

                                             اختیار قبول و رد گفته بر تو باشـــــــــــــد و همین

مفکر گمراهست بتفسیر سخنی مهی شیرین سخن

                                              این حقیقت معمایی است که نه تو دادنی و نه من

ـــــــــــــــ

من از بیرخی و سخن های کج وپیچت دانستـــم

                                              که نبودم لایق حسن توو عشقـــــــت دانستـــــــــــم

آگاه نبـــــــودم ز بازارعشق بتان ایـــــــن  دو ر

                                                بر معامله ء این بازار، قمار عـــــشق باختــــــم

ـــــــــــــــ

ایکه دوری ز من و بر دیده و دل جای تو است

                                               قدم گذار بر کلبهء ویران وفایم که ماوای تو است

بر این کلبه نباشد نفش دیگری جز تو جانـــــم

                                           گر صفحه گردانی بهر صفحه خاطر زیبای تواست

ــــــــــــــ

من دانم و کس نداند ، راز نگــــــاه تــــــرا

                                               سخــــــــــــــن های نگفته و درد جانکـــــــاه  تـــــرا

اقرار به عشق نه جرم و نه خطاست جانم

                                                گر حال نکویی ، فردا نگویی ، گویی بمـــزا رم

ــــــــــــــ

ما گذشتیم ز جان بهر جان بخشیدنت ای دوست

                                              بامتحان رهی عشق به ز این ره دیگر نه نیکوست

ما گر نباشیم ، یاد ما بدل و دیده هر دوست بجاست

                                          این معجزه نیست ، این خصلت عشق و مهرو صفاست

ــــــــــــــ

ز عشق سیاه موی و جلالی خاطری دار م

                                            چو عشق سوزان شــــــــــان من هم  دفتــــــــری  دارم

بطومار این دفتر خاطر است  تلخ وشیرین

                                             کز یـــــــادش دیده گرید و دل گــــــردد حــــــــــزین

ــــــــــــــ

مرا یک گل بکار بود یاران زبُستان شمــا

                                             به پالیدن و چیدن شد طاقتـــــــم ز دســــــت و پــــــا

چو نیک بدیدم نیافتم  آن گلـــــی خـــوشبوی

                                             گلی خوشبویی بیخاری که بــــودم در جستجـــو ی

عفو تقصیر  که نیافتم آن گل به بُستان شما

                                             که گلهای شما نیست بیخــــــار بدامـــــــان  اینجـــــا

که استند چو بلبل نغمه سرای بهر شاخهء گل

                                              که رهــــروان منزل وفا را  نبـــــاشد ایــــــن تحمل