بلند میشوی آخر ز روی تختی که ......

شبیه می کندت بر تن درختی که .....

چقدر ناله تشویش و هق هق اندوه :

دلم گرفته از این روزگار سختی که ......

ننوش از پی هم از شراب این تردید

بپوش سرو  قدت را دوباره رختی که .....

به دست های دلت تکیه کن که برخیزی

هنوز مانده شوی شکل حجم سختی که ....

به امتحان دوباره نگو نمی ارزد

گمان کنم که تورا مانده باز بختی که ....

درنگ را به تامل ، به حادثه بسپار

فسیل شد تن دریایی تو لختی که ....

..............................

بیا زجیوه این آینه به سایه، نه نور

بیا شبیه شو به همان روزها به وقتی که......

از تمام عزیزانی که چند سروده پیش از اینم را نپسندیده اند  عذر می خواهم و امید وارم که این شاعر پریشان گوی را با همه بدیهایش تحمل کرده و از راهنمایی دریغ نکند