تو می آیی چنان دیوانه ها من مست و بی هوشم

زبانم چوب خشکی می شود چون کوه خاموشم

درختی در مسیر تند طوفانم که پا برجاست

فقط زخم تبر مانده کمی بر شانه و دوشم

سکوتم مثل زخمی این گلو را در قفس دارد

کسی مرهم گذارد برگلو از زخم مدهوشم

دوچشمت برکه ای ماند که آرامش بگیرد ماه

به قدر تشنگی از برکه ی چشم تو می نوشم

چنان گیجم که حتی از خودم هم بی خبر هستم

((کجایی ای  فراموشی تو هم کردی فراموشم))1

1-بیتی از استاد علیرضا قزوه

مجتبی اصغری فرزقی- مشهد مقد س 

وبلاگ :  http://mo1351.blogfa.com/