به نام خـــــــــــــــــــــــــــــــداوند جان و خرد

                کز این برتر اندیشـــــــــــــــــــــــــــــه بر نگذرد

              همواره عاشق

امشب دل من گرفته از درد

در بسترم و هوای جان سرد

اشکم نچکیده از نگاهم

محبوس گلو،هوای آهم

بغضی به گلو نشسته اکنون

دردم نبود هوای مجنون

این درد بود فزون و خیلی

بر دشت دلم خروش سیلی

پشتم شده خم چو قامت بید

 در سایه ٔ غم نشسته خورشید

آنجا که حقیقت و محبت،

جان داده به دست آدمــیت

 وآنجا که وفا فسانه گشته

آهنگ  ریــــــا ترانه گشته

دلها همه جنس سنگ خارا

با كس نكند  كسي مـــــدارا

می گریم و  می نگارم از درد

تا داغ دلم ،شود کــــمی سرد

گويي  به نوشتنم هواییــــــــست

لطفی که به شعر من  خدایسـت

با بال قلم به سوی خـــلوت

در حسرت ذره ای محــبت

پوشیده زره  تنم چنان تنگ

شمشیر قلم زنم در این جنگ

فانوس محبتی به دســـــتم

 پشت شب تیره را شکستم

از پیلهٔ غصه سر کـــشيدم

پروانه صفت، زغم رمیدم

بر شاخ قلم جوانه  دادم

 خونی به دل زمانه دادم

 امشب به نبرد غصه رفتم

 شعری ز دل شکسته گفتم

 بیدارم و تا سحر نخفتم

 یک بار دگر، از عشق گفتم