بهار رسید و هنوز من .... همین منم که نمی بینم

همین من شکسته و ترسو که عشق هنوز نه در برم...

بهار رسید و من هنوز کوچه گرد سراب سراب تنم

از سال و ماه و دقیقه ها و این لحظه های گریه بپرس که چه می کشم از نبودنش...

بهار رسیده تا مدینه ی دلهای دلهره...

تا بحر مردم بحرین و نگاه داغ مصر..........

نمی توانم بهاریه بگویم وقتی دانه ی تو در خاک می غلطد و نمی بالد.... نمی توانم.

.

.

در این دقیقه های سررفته و منتظر، در این دقیقه های عاشق دگرگونی با هم برای هم و برای

همه دعا کنیم و آرزو کنیم که بهار بعد بهار ما باشد؛ بهار انسان.

.

.

در سالی که گذشت پرونده ی اعمال من از آنچه می خواهم تهی ست... خیلی تهی.

اما دفتری از شعرهایم به همت و مدد دوستانی بزرگوار و استادی عاشق که از کلمه راه می سازد

برای تمام نرفته ها جناب آقای سیدضیا شفیعی در آخرین برگ‌های دفتر امسال زیر چاپ رفت و

شد: " از باران پیاده شو"

شعری از همین دفتر که بی مناسبت نیست:

سقف چلچله را تکان بده با باد

شاید بهار

بزاید شکوفه‌ی آدم را

دوباره نیستی در جوانه زدن

و حسرت سکوت برف را

زیر ناودان خواندن

بهار

زنگ ساعت بیداری‌ست

بگو

به خوابم نمی‌آیی؟

راستی بیش از ده شعر این کتاب مثله و قربانی آغوش مرگی شده است که

نزدیک است خیلی نزدیک و آن که شمشیر کشیده این را نمی داند به گمانم!!!