از غربت مرگ، لحظه ها لبریزند

زردند، پریشان و ملال انگیزند

غم، بال و پر بهار را ریخته است

بعد از تو تمام فصلها پاییزند !

***

از روز نخست، ما پریشان بودیم

آدم نشده، اسیر تاوان بودیم

آب از سرمان گذشت اما افسوس

یک عمر مدام، تشنه نان بودیم !

***

اینسان که غمت دل مرا خونین کرد

کی با دل فرهاد، غم شیرین کرد؟

بیداد تو از حال و هوایم پیداست

هرکس که مرا دید، تو را نفرین کرد !

***

درد دل من، گوش تو را کم دارد

چشمان خطا پوش تو را کم دارد

 تا بشکنم این بغض گلو گیرم را

آغوش من، آغوش تو را کم دارد

***

نه شادی و نه شور، برایت بودم

نه روشنی و نـــور، برایت بودم

یک پــارچه از طلای نابی زیبا

من وصله ی ناجور، برایت بودم

***

به استادم، دکتر ناظریان

نه سایه، نه رنگ مو، نه پد می خواهم

نه داروی افـــزایش قــــد می خــــــواهم

از دست دلــــم خسته شدم، دکتــــر جان

یک بسته دیــــازپام صد می خــــواهم !