91/2/19

بیرون از این اتاقِ سراسر سفید پوش

شهری است پر ز آهن و آدم ، کنار هم

یک تابلویی مقابل این جا گذاشتند

یعنی نشسته اند تب و غم، کنار هم

هر کس که پای گذارد در این مکان

خواهد شنید ناله ی عالم، کنار هم

بر روی صورتم شده پیدا غبار مرگ

زخمی قدیمی و رمقی کم، کنار هم

ما پای حرف خویش که مردانه ماند ایم

اینجا نشسته ایم مصمم ، کنار هم

در زیر تیترهای درشت آرمیده اند

از یاد رفتگان مُسلّم ، کنار هم

مانند خط عشق ، شلمچه، دو کوهه ها

یادش بخیر، حاجی و زمزم ، کنار هم

یادش بخیر لحظه فریاد یا حسین!

ایام فاطمی و مُحرَم کنار هم

حالا فقط برای من یک عکس مانده است

عکسی از آن دوپیکر مبهم ، کنار هم

این چند درصدی که به من داده ای، بگیر

حق و حساب عشق مرا هم ، کنار هم

این داستان کهنه ی حوا و آدم است

ماندن میان این همه آدم ، کنار هم !