از دشت های خفته در آغوش تف نگو

از احتمال ساده ی مرگ علف نگو

از ماهیان مرده ی مردابه ها نپرس

از ساحل رها شده ی بی صدف نگو

از خانه ها و پنجره های شبح زده

از عکس های مانده در اوهام رف نگو

باران بریز بر سر و روی پرنده ها

از کوچه های ساکت و سرد تلف نگو

دستی برآر هلهله را در سماع صبح

از انزوای آینه های شعف نگو

در روشنای باله ی پروانه ها بخند

از کورسوی شعله ی شمع شرف نگو

در تارهای صوتی تنبوره ها برقص

از التهاب حنجره ی تلخ دف نگو

پهلو شکسته ای ست در این کنج بی کسی

از غربت شبانه ی شاه نجف نگو