باد چون گرفت ،‌

نبضِ رودِ رو به مرگ را ،‌

گفت با درخت :‌

هان نشسته اي ؟‌

چه بي خيال ؟!!!

بجنب زود ،

 پيش از آنكه سوز آفتاب ،‌

گيرد از تو اين نشاط شاخ و برگ را !

 نا گهان بر آمد آهي  از درخت ، 

سوي آسمان ،

رفت و رفت و رفت ،‌

تا به ابر تيره اي رسيد  و آذرخش شد ،

نهيب زد تگرگ را .

قطره قطره آب شد دلش تگرگ ،‌

زندگي دوباره يافت ساز و برگ را !