مداد سوخته

برای دل و دست سوخته ی مرتضی امیری اسفندقه

موبایل زنگ خورد و سعید یوسف نیا پریشان گفت : علی جان بدجوری گیرافتادیم . اقای امیری اسفندقه و پسرش سوختند . چه بایدکرد . گفتم بیایید بیمارستان ما  . آمدند برای ویزیتش به اورژانس رفتم و اولین دیدار من و آقا مرتضی با دل و دست سوخته رقم خورد . پانسمانش را که باز کردم دلم هری ریخت . آیا این دست ها دست می شود ؟ ایا  قلم را توانایی نگهداشتن این انگشتان خواهد بود ؟ به انگشت ها که امیدی نیست . و از سرم گذشت که این استخوان های سوخته چه مدادی بشود ! 

این بیت ها حاصل آن لحظه های پریشان است :

ز خوابِ دلهره پروانه بی زبان برخاست                    شبی که آتشِ  قهرم به خانمان برخاست

کنون که شمعِ مرا عادت است خود سوزی                 مگر ز بسترِ وحشت نمی توان برخاست

گرفت حنجره ام بوی تلخِ خاکستر                             به رنگِ صاعقه بر پای جان،زبان برخاست

نه پایِ لنگِ گمانم به  لکنت افتاد و                          نه دستِ سردِ درنگم به آسمان برخاست

تمامِ غیرتِ جان سیل شد بر آتش ریخت                     که از خلیلِ من آوارِ امتحان برخاست

به دستِ شعله نشانم ، نبود جز دستی                         که بی بهانه ز ننگِ جهان و جان برخاست

ز چشمِ باورم انگار سیلِ عزمی ریخت                       که چشم زخمم از انکار ، ناتوان برخاست

به جانِ خسته ی من شعله را مدارا بود                     چنین که دلهره ی مرگ، رایگان برخاست

زمین به چنبرِ حیرت نشست و زانو زد                       غبارِ غفلت از آئینه ی زمان بر خاست

به پیر چشمیِ یعقوبی ام نبود امید                             ز خسته نای زلیخا مگر اذان برخاست

که در نمازِ وفا آمدند جنّ و ملک                             قضای واقعه از یوسفم ، دوان برخاست

ز دست سوخته ی خود مداد خواهم کرد                     و شعر خواهد ازین پس ز استخوان برخاست