این منم چنین شهره و افسانــــــهء این شهر

یا که مجنون زنده شده آمــــــــده  بر دهــر

این بحر عشق چه بحری جنون است یاران

تا سخن عشق بگفتم ، خون شد دل به نها ن

گریه و آتش زنی بخرمن هستی بود ایــــــن

نی عقل به سر ماند و نی  راه خــــدا و دین

تا جرعه ای نوشیدم ، داد ز فلکم آمد بگوش

ما جرعه ء نا خورده  گشته ایم مـــــدهو ش

آهی ز دلی صوخته ام بیرون شد ز نهــــــاد

ابر گـــــریست بحالم که دگــــر چون مبـــــاد

مفکر بوسید دفترعشق و نهـاد سر تسلیم بخدا

که این دفتر را درد است و سوختن ، نه د و ا