بیوفایی مکــــــن ای نـــــــــگارم ای نگارم

که من در ره عشق تو ناز ، سخت بیمارم

با یاد خیالت شب و روز قصه پـــــــردازم

شب و روز هم باشک دیـــــــده میگــذ ار م

از بسکه گریستم ز غم عشق تو ای جــــان

سرشک دیده گریزان ، از دید ه بـــــدا مانم

 بدامم فگنـــــــــدی با خوش  دانه و  آبـــــت

مرا کشتی  با خوش کلامی هـــــای کلامـت

به بحر عشق ، در شنا ام بامیدی ســــاحلی

چه امید  خام و ایــــــــن چه فکر بــــاطـلی

که عشق را سر منزل مقصود بــود سخت

مگــــر دست خدا باشد  ، مدد گـــار بخت

مفکر باب عشق را  جـــان دادن نوشتنـــد

طی این بادیه ، خون دل خوردن نو شتند