خاطرت است که یکشب به وفا گفتــــی

یادم باشد که این سخن بصفا گفتــــــــــی

دارمت دوست و ندارم با کســی یــاری

اشــــــک دیده ریختی و بوفا گفتـــــــــــی

تو جانی و بیتو نیست زنده گـی هر گـز

بجان لب رسیده تویی شفـــا ، گفتــــــــی

تو تاج سری و سلطان  خــــانه ای قلبم

این گفته صد بار به ظا هر و خفا گفتی

من یار وفادارت  باشم ، تا لـــب مرگم

این  سخن به عام و خاص و عرفا گفتی

منـــی ز خود رفته بودم  بعالـــــم دیگـر

ز کیف  آن سخــن هایت که بصفا گفتی

زدی آتش به دامن دل و دیده ،زجفـــــا

آنچه بقاموس وفا بود ، جفــــا گفتـــــی

مفکر را سرای پاکی و صفا اینســــت

آنچه به ریا تـــــو ظاهر و خفا گفـــــتی