من کجا و تو کجا ، فرق فلک میان من و تو

تو گلی باغ فردوسی و من از کنار لب جــــو

ـــــــــــــــ

محبت دل را روشن و دیده ، پر گهـــــر دارد

خوش دل و دیده کاین نیکـــــــــو گهـــــر دارد

ـــــــــــــــ

زبان ودیده ای گســــــــتاخ بدل کنـــــــد حفـــا

خوش آنکه دارد  دل ودیده ای  با صفـــــــــــا

ـــــــــــــــ

از سر شب تا به سحر در غم جـــــــــا نـــــا ن

سوزم از آتش عشق چــــــون شمـــع  بجـــــا ن

ـــــــــــــــ

گاه خال کنج لب بوسم ، گاه خال دو ابـــــــرو

حیران ماجرایم به  انتخــــــــاب از ایــــــن  دو

ـــــــــــــــ

زهره بجلوه ناید ، چون جلوه ای رخســـــــا رت

ســـرو خمیده گردد از الف قامـــــت  رعنــــایت

ـــــــــــــــ

گردش چرخ فلک از گـــردش چسم  اوســـــــــــت

خال دو کمـــــانش ، آغــــــــاز خـــــدایی اســـــــــت

ـــــــــــــــ

جـــــان عزیز بستا ن و یکار بگـــــــو جـــــــــــا  ن

ارزد  گر ستـــــــانی ، یگفتن جــــان ، تو جـــا ن

ـــــــــــــــ

تصویر ما و تو بدیده و دل گشته جا، شکوه مکن بهر خدا

تا و بالای یـــــــک نفس هم نباشد  باین نزدیکی بین مــــــا

ـــــــــــــــ

ســـــــر بقدومت نهادم بوفا ، حد وفــــا بین

تیغ ابرو و تیز مژگان کشیدی، حدحفا بین

ـــــــــــــــ

با نیم نگاهـــــــی بردی تو دل و جا نم

با نیم دیگر تو چه خواهی ،بت خندانم

ـــــــــــــــ

هر که لب لعل و دُری پسته ء خنـــــدان ببیند

به عشقت به بند آید ، بآتش خانه ای دل نشیند

ـــــــــــــــ

نازم آن دستی که آفرید چون تو صورت زیبا

فرشته خویی چون تو نبــــــــاشد بر دو ســـــرا

ـــــــــــــــ

لباس خوب به برو عینکی بر دیده ای پر خون

خوش خانه خرابم کرده ای ، به ناز و افسو ن

ـــــــــــــــ

این  خپ و چپ دیدنت بر ما دامی بلا اســـت

گر عیان گردی ، سرا پایم  بآتش مبتلا اســت

ـــــــــــــــ

مهمی چارده گویمت  یا آفتاب نمیـــدانم

چه گویم بوصفت ، منـــی دیوانه حیرانم

ـــــــــــــــ

یک یک جفای دشمن به سینه نفش حجر کنم

خوی و غیر ، ز این ما جـــــــرا خبر کنــــــــم

ـــــــــــــــ

دُری ابلقی باین قشنگــــــی کس ندیده

کز چشم سرمه آلود ،پریوشی جکیده

ـــــــــــــــ

فرشته خویی و کرده ای کمین  بقتـــــل این دل

دلی بخون تپیده ا م ، بخــــــــون است چو بسمل

ـــــــــــــــ

به نیلاب آسمانت زیبد ، روشان ستـــــاره گان

موج عطر دلاویزت روح بخشد ،بحانباختگان

ـــــــــــــــ

مرا دیوانه ای خود کــردی و ازمن رخ گرفتی

جانم این چه آتش بود که بر سراپایم  افروختــی

ـــــــــــــــ

زبان فارسی، نقل مجلس و زبان شا هانه باشد

دُر و گهر باین دلپسندی کی در زمانه بــا شد

ـــــــــــــــ

تو سجده کنی بر خاک و من بخاال دو ابــرویت

حاصل مرا خواهم رهی که کشـــــــــانم بسـو یت

ـــــــــــــــ

زورق شکسته ام در گیر به امواج پر تلاطـــــم

چو موجی ز خود رفته  به پهنـای بحر بیکرانم

ـــــــــــــــ

ما ز هر که بریدیـــــــم بجز جمال دوســــــــــــت

بسر این سودا گذشتن ز هست و بود نیکوســـــــت

ـــــــــــــــ

عشق مرزی ندارد و ندارد ز رنـــــــــگ تعــلق نشان

گرفتار این موج خروشان شوی،، درد است و فغان

ـــــــــــــــ

یا رب این بحر عشق را چه تا ثیــــــری اســـــت

تا قطـــــرهء نوشیدیم ، دریـــــــــا گریستیـــــــــــــم