من قطرهء نا چیزم در بحر نیامیزم

بکنج و کنار جــوی زیبد چو ستیزم

گرپنجه دهم باموا ج خروش تنـــــد

بنم کنده و بورطه ای هلا ک آمیزم

ـــــــــــــــ

برصورت و بر قامت کس نیک نظرکن

واز غیبت صنع، توبه شام و سحر کـــــن

عیب صنع در حقیقت ز صانــــع اســــــت

این خیره گی از دل و دیده بدر کــــــــــــن

ـــــــــــــــ

باغبان مرا هوسی باغی  تو نیســـــــــــت

نه بســـــــــــر آرزوی چیدن ز گلیســـــــت

مـــــایل بود این دل به دیداری گلـــــــــــی

افسوس کان گل  به گلزار تو نیســــــــــت

ـــــــــــــــ

عید آمد ، برهمه مومنین فرض عین است

آغوش کرفتن و کینه زدودن ، ره اینســــت

با صلح و صفا زیستن و شریک غم و شادی

این ره و رسم ، پسندیده بقرآن همین اســـــت

ـــــــــــــــ

تا کیسه ترا پر از سیم و زر اســت

دوستان دور وبر یار ونـــــدیم است

گرکیسه شود خالی، ز سیم و زر تو

دارند همه ترکت ، رسم قدیم اســـــت

ـــــــــــــــ

جشم گریان دلیل عجز بنده گانیســـــت

ز اعمال سیاهم پر دفتر زنده گانیــست

به عجر سری توبه نهــاده ام ای خد ا

اجابت نمای که کرمت  جاویدا نیست

ـــــــــــــــ

دیشــــب گریستم ز کثرت غـــــــم دل

امشب گریستم ز کسرت غــــــــــم دل

حیرانم ز ما جرای دل و دیــــــــــــد ه

ز سودای کسرت و وفرت غـــــم دل

ـــــــــــــــ

دلی دارم دلی پر از غــــــم و درد

رخی دارم به مانند چون گلی زرد

جوانی ام شد و شـــد موسم پیـــری

ز رنج و دردم امیدی گــــل نکـرد

ـــــــــــــــ

امشـــــب اشکی بر خســــار ندیدم

ای همدم  شام و سحــــــر نــدیــد م

غم نبود و یـــــا بود دیـــــــده کـــور

که طفل ســــرشک به  عذار ندیدم

ـــــــــــــــ

ای دل ! این همه شورو فریاد چیست

خاک بسر کردن ، زغم وبیدادچیست

تو عهد بویرانی دل بسته ای بـــــــغم

بسر این ویران ، فکر آباد  چیســـــت

ـــــــــــــــ

ای که بنــــــــــام تو دادم عنــــــان  دل

همه کردم  به وفایت قـــــــــربان  دل

حاصل کار من بیـــــــن و کـــار خو د

قدی خم ، موی سپید  و بـــــریا ن دل

ـــــــــــــــ

این دل بجفای دیده  نشسته بـــــــر غــم

و این دیده بجفای دل نمــــــــوده مـــاتم

خوش رهروان منزل وفا بین که چـون

هر یک از غم دیگری اســــت بخـــو ن

ـــــــــــــــ

یا علی مدد که تو مشکـــــل کشــــا یی

تو حیدر کرار و شیـــــــــر در گــــا یی

دست من بگیر و حاجت من  روا کـن

تو حضرت سخی و مظهر العجا یبی

ـــــــــــــــ

ای مالک جمال و کمال چراغ دینــی

تو محمد فرستاده ای خدا  به یقینـــــی

توصیف فضیلـــــتو در حد قلم نیســـت

بر باب جمله فضایل، چـراغ روشنی

ـــــــــــــــ

قیامت بر خیزد چون شود او بی نفاب

سیم تنی ، سرو قدی ، پر نــــازوعتاب

این چه حسن و جمال است مرحبـــــــا!

کوه نور است و یا جلـــــــــوه گر خــدا

ـــــــــــــــ

گفتنــــــــد که باشیـــــــم قایـــــم بـــو فـا

نیست چو ما بآیین  مهر و صفـــــــــــا

چو دست یافتند ، شکستند بجفــــــــــــــا

رسم و آیین وفا و پیــــــــــمان وفــــــــا

ـــــــــــــــ

گویند  تپــــــــش دل ز عــــــشق اســت

تپیدن شام و سحر ، هم  ز آن اســـــــت

من گفتم این  کذب و ریـــــــــا با شـــــد

عمریست که دل  ز تپــــــش امان است

ـــــــــــــــ

دست و پا بسته به زنجیر دو گیسو یش

مستی دو بالا شده از نرگس جا دویــش

کی دانند بیخبـــــران حال دلی شیـــــدا یم

دیوانگی ماست ز نــرگس وحلقهء مویش

ـــــــــــــــ

نه هر دلی مظهر جلوه ای خــــــــــداســـت

زهی دلی! که روشن و با صفــــــــــا ست

آهن نشود ز صیقـــــــــل چــــو رخ آ یینـــه

ذات چو روشــــــن است ، جلوه نمــــــاست

ـــــــــــــــ

از عشق مگو که عشق خانه خرابم کــــرده

بیسرو سامان و هم بی تب و تا بــــم کرد ه

عشق را گویند سرو ســـاما نی است بـــــدهر

این گفته ای آتش افروز کبــــــــــابم کــــــرد ه

ـــــــــــــــ

دلم از بیــــــوفایی ها ی دنیـــــــــا گـــــرفتــــه

که مهر و الفت ، رخ از منی خسته بستـــــــه

نمیداذم با چه رنگــــــی ، رقم خــورده زمــان

که الفت چو غنچه ء گل بر بـــــــن خار رسته

ـــــــــــــــ

داستان شدم به عشقت رخ ز جهان گــــــــرفلتم

ز اهل جهان و همه خوب و بد آن گذشــــــتـــــم

چشم امید تویی و از دیگــــــرا ن رو گرفلتــــــم

جمله بود و نبــــــود بر سر این سودا بستــــــــــم

ـــــــــــــــ

دور پیری ام نبــــاشد ز آغاز نیستی ام نشـــــا ن

زه نقد جوانی خریده ام این  گنـــــج شا یگــــــا ن

زنده خواهم بود ،  گر هم نبـــــاشد نشانی ز مــن

خاطر نیکـم  فسانه خواهد شد بین دوست ودشمن

ـــــــــــــــ

غمی که از تو دارم، ز هزار خوشی ، خوشتراست

جوری که ز تو دیده ام ، ز هر لطفی بهتر اســـــــت

مه خود خریدار این ماجــــــرا وغم ها بـــــــــو د ه ام

بریده باد زبـــــــــــانم گر شکایتی  ز دهــــن کشیده ام

ــــــــــــــ

بـــــــــــــــاز آمدم بر این گلستان شـــــمایاران

که پی روی گل، بلبل نیست بر شوروفغـــان

این عطر بُستان شما بود یا اعجاز مسیحا دم

که روح بخشید این پژ مرده دل و جـــــــــان