مردم جفــــا بد است ،خدارا وفا کنــــــــــــــــــید

فکری به حال خویش برای خدا کنیـــــــــــــــــد

مردم کمی به خویش بیایید این  خطاســـــــــــت

در کار خــــــلق اینهمه رنگ وریا کنیــــــــــــــــــد

عمری گذشت وعشق نیامد به کارتـــــــــــــــان

پس کی به سوز عشق دلی آشنا کنیـــــــــــــــد ؟

در کثرتِ مجــــــــــازیِ این عشقهای ِرنـــــــــــــــگ

مردم دلی به رنگِ خـــــدا دست وپا کنیـــــــــــــــد

این بادها برای چه در غبغب شماســـــــــــــــت ؟

بر بادهایِ بادیه، به، تا، رها کنـــــــــــــــــــــــــید

سنگ است سینه ها که در آن است کینه هـــــا

ای سنگ سینه ها ،حذر از کینه ها کنیـــــــــــــد

مردم !چنین که فتنه ونیرنگ جاری اســـــــــــــت

فکری برا ی سیلِ نزولِ بلا کنیــــــــــــــــــــــــــــــــد

این لقمه ها ی ِشبهه که در سفره میرونـــــــــــد

طوفان شعله هاست که فردا به پا کنـــــــــــــــید

باید علاج واقعه قبل از وقّـــــــــــــــــــــــــــــــوع کرد

قربان چشمهای شما ،چشم وا کنیـــــــــــــــــد

مردم !خیانتی است گران اینکه راز خـــــــــــلق

پیوسته بی خیالِ خدا٬ بر ملا کنـــــــــــــــــــــــید

کاشانه ای زمهر بسازید وونــــــــــــــــــــــــدر آن

روشن چراغ صحبـــــــــــت ِآلِ عبا کنــــــــــــــــید

اخلاص وعشق ،زاد ِرهِ دلــــــــبری بس اســــت

پیدا کنید و در دلِ مشتاق،جا کنــــــــــــــــــــــید

روزی به لاله های چمن سرزنید وپـــــــــــــــس

خود را به درد و داغ کمی مبتلا کنیــــــــــــــــــــد

نیکی نهالِ پرگلِ باغِ ارادت  اســــــــــــــــــــــــت

احسان ،سعادتی است اگر در خـــــــفا کنیــد

هستی مدام ،صحنه یِ تسبیح ومستی اســـــت

ای قطره ها یِ بــــسته ،به دریــا شنا کنیــــد

چیزی شبیه ِکشتی ودریـــــاست کار خـــــلق

بر خویش اگر نه رحم کمــی فکر ما کنیــــــــد

گاهی به اشک ِنیم شبی ای شــکستـــگــــــان

دستی بر آورید بلند ودعا کنیــــــــــــــــــــــــــــد

شعر ِکویر٬بحرِ گهر زایِ  زندگـــــــــــــــــــــی است

آیینه ی صفاست اگر اعــــــتنا کنیــــــــــــــــــــــد

حالا همین بس است هــــــمین چند دانـــه دُر

باقی برایِ بـــــــــــــــــــــــــعد،اگر خوب تا کنیـــد

محمدی /کویر /