نگار رفته ی من از سفر نمی آید               از او دریغ که حتی خبر نمی آید

خبر زدوست نمی آید وزدیده ی من           به غیر چشمه ی خون جگر نمی آید 

حکایتی است پریشان که شرح آتش آن         ز واژه های  حکایتی است پریشان که شرح آتش آن         ز واژه های من خسته ٬بر نمی آید

دگر چه خرمی از خاطر خراب ٬مراست            که جز خیال رخش در نظر نمی آید

کسی کجاست که روزی زدر درآید مست         کسی که از دهنش جز شکر نمی آید

مگر نسیم صبا پیک خستگان گردد            که هیچ قاصد از آن بوم وبر نمی أید

چه دیر پاست شبان سیاهکاری خاک          که از دعای حبیبان ٬اثر نمی آید

مگر خدا زاشارت بشارتی بخشد              وگرنه حسرت عالم به  سر نمی آید

به ندبه های غریبانه ٬باز خوانید عشق         وگرنه دلشدگان را ظفر نمی اید

فتاد دیده به دریای درد وسوخت کویر           دلی که سوخت از او شعر تر نمی آید