بیهوده می جنگم

زنی که در من

به نفس نفس افتاده

هی پشت به خودم می گریزد

در جبهه ای

که همرزمانم

 سال هاست سخن نگفته اند

فریاد تو

صدای انعکاس کوهی ست

که به من برگشته

خم شده تا سنگریزه ها را

روی هم بچیند

شاید خاطره ی سنگی

که قرار نبود من باشم

7 بار تکرار شود در ذهن هاجر

زنی که قرار نبود تو باشی و

خدا کربلا را مقدر کرد

تا عمق فاجعه به پایت  نرسد

وقتی عباس بر نمی گردد

جعفر بر نمی گردد و عثمان و...

تو بر گشته ای

به ذهن زنی

که نامت را نمی داند و

رد تو را

از اولین ستاره ی شب گرفته

در غروب روزی

که جهان

 از من برگشته است.

 ...

این روزها تمام درد هایم را دخیل بسته ام به دل سوخته ی بانو  ام البنین(س)