گفتم که کمی شرح دهم صبر تو را

در شعر کمی گریه کنم ابر تو را

بانوی گلم چکونه با این کلمات؟

توصیف کنم غریبی قبر تو را؟

آهسته و مخفیانه رفتی بانو

از شهر چرا شبانه رفتی بانو

از مردم این شهر چه دیدی که چنین

رنجیدی و بی نشانه رفتی بانو؟

از شعله ی غم بال و پری می سوزد

در خانه ی مولا جگری می سوزد

در حافظه ی زنده ی تاریخ هنوز

یک دسته ی گل پشت دری می سوزد

عمریست که ذکر حمد را می خوانیم

تسبیح تو را همیشه می گردانیم

اما تو غریب و ناشناسی بانو

ما از تو فقط نام تو را می دانیم