رسید , فصل بهارو , شکوفه امید

رسیده لحظه ی پایان غیبت خورشید



به گوشه رفت و نهان شد , به ذلت و خواری

شب سیاه , که از رقص نور میترسید



شکست موج سکوتِ , نشته بر این شهر

صدای بانک موذن , به گوش می پیچید



در ان هوای ملقب , به گرگ و میش ان دم

سپیده سر زدو , بر شام تیره میخندید



شکست ظلمت شب , چون نوید روز امد

شعاع نور کند شام تیره را تبعید



اساس و پایه ی ظلمت , همیشه رو به فناست

نه این زمانه !! که در هر زمانه , بی تردید



مرور بیت ششم , خود مرا به وجد اورد

دوباره باز بر ان نکته میکنم تاکید



نه ظلم ماندو نه ظالم , عجب از این دارم

که دیده اندو نکردند , در نظر تجدید



(رها) سروده رها کن , که شام در راه است

دوباره این سیاهی شب میکند تو را تهدید