ای نازنین دلدار من بنشسته ای درجان من

از کفر زلف عنبرت خوش برده ای ایمان من

من در سرای بیکسی با اینهمه دلواپسی

با یاد تو سر می کنم ای یاد تو سامان من

بیهوده می گوید سخن هرکس نمی خواهد تورا

من گشته ام خواهان تو، توگشته ای خواهان من

من بوده ام گریان چنین در هجر بی پایان او

جانان چه می خواهد مگر از دیده ی گریان من

یا رب چرا ابرو کمان خون در دل ما می کند

با زلف وگیسو می زند بر قامت چوگان من

شاهان اگر گاهی نظر بر زیر دستان می کنند

او را شود فکری کند بر درد بی درمان من

زاهد نمی فهمد که من اینگونه می گویم سخن

دام کلام او چرا افتاده در دامان من

جانا تو از ساقی بگو از باده و از می بگو

ازفتنه ی صهبا بگو در شعر و در دیوان من

سعیدزاده بیدگلی (صهبا)