...و بعدش کنار خیابان زنی مرد

و دستی دلم را به خواب شما برد



و در ابتدای همان مرگ شیرین

نگاهم به چشمان فرهادیت خورد



که ساعت که هی زنگ می زد دلت را

پر از غصه کرد و تو را سخت آزرد



نگار تو یعنی من ساده حالا

فقط یک کنیزی که هی غصه می خورد



و بعدش کنار خیابان زنی که

دگر در شب سرد خوابش نمیبرد



تو این بار با ساعتت قهر کردی

و مرداب عشقی که خشکید و پژمرد



و بعدش رها کردی آهسته گفتی

چه می شد زنی در غزل ها نمی مرد؟



که کفشی که اندازه ی پای من بود

مرا با خودش تا ته قصه ها برد