همه   گویند   بهار    آمده     آنک       عید   است

عید   اگر   هست   چرا   چلچله    در   تبعید  است

چشمه ها  خشک تر  از   چشم   تهی   مانده ی ابر

سینه ها    خانه ی    ناباوری     و   تردید  است

سرو   را   شاخه   شکستند   و      کبوتر  را بال

لاله   را    سینه   دریدند  و  پریشان   بید  است

یاس   آیینه ی   یآس   است     کبوترها       را

شاپرک    را     نفس    باغچه ها    تهدید است

بر   درختان    همه  قندیل   یخ        آویخته اند

نفس   باد    صبا    سردتر   از   خورشید است !

آرزو   نقش   به      دیواره ی      گورستانهاست

در   کتاب   است   اگر   جلوه ای از  امید است

در    گذار  از    چمن   سوخته  غوکی  که  جهید

گفت : نفرین    به    بهاری  که  خزان تقلید است

« خوش عمل » رخت عزا بر تن  و   میگرید زار

همه   گویند    بهار    آمده    آنک    عید  است .

                                         26 اسفند ماه  1356 شمسی