به من نگو بخواب

من که خودم را ضمیمهء این چشم کرده ام

وقت اجابت مهتاب که به سراغم می ایی

ایستاده به خواب می رویم

((درست رآس سر انگشتان ات

زمستان به خواب می رود))

به خوابم که می ایی

زمستان سختی در پیش دارم

همیشه لالایی ها برای خوابیدن نیستند!!!

همیشه خوب که بگردی

نبودن بهار اتفاق می افتد

وبعد هم بارانی که قرار است

از بالای این سطر ها

به دهانت بچسبد

...به من نگو بخواب...

من خوب می دانم

بی تعارف دهانت را بخشیده ای

و من فقط قصد دارم

خودم را ضمیمه ی این شعر کنم.