سفری آرام
****************************
روایت شهادت
نیمه های شب و هــــوا تاریک
در دو سویم دو تا خــط باریک
بین خطها ، زمین ، تهی ازمین
آسمان هم ، گــــرفته و غمگین
در ســــتونی پُر از دلاور مرد
مرد هایی تمام صـــــاحب درد
در میان هجوم ترکــــش و تیر
دشت پر می شود ، ِزبـوی سیر
ناگــــــــــهان با صدای فرمانده ...
یادم آمد که کـــــــــوله جا مانده
باز گشتم به اول معــــــــبَر
یک گـــــــلستان ز لاله ی پَرپَر
دل بریدن کــــــمال انسان است
پر کشیدن چــــــقدر آسان است
در سیاهی شب خـــدا ، پیداست
چلچـراغی که شاهدش اینجاست
من ازین سنگـــلاخ و این خاکی
دل بریدم در اوج چــــــــــالاکی
پر گـــــــــشودم به قرب افلاکی
کوچ کردم ز شــــــــهر نا پاکی
مجتبی پر کشید و شـــــــــد آزاد
مرتضای طهانی و فــــــــــرهاد
دوســـــــــــــتانم یکی یکی رفتند
السلامی ز عمــــــــق جان گفتند
در سیاهی ســــــــــــپید می بینم
کاروانی شــــــــــــــهید می بینم
ناگهان شب چو روز روشن شد
دشتِ پر دود ِجنگ ، گـُلشن شد
پُرشـد از بوی ِیاسمن همه دشت
ترکش و تیر در پی اَم میگـشت
لشگری از ملـــــــک به استقبال
وا گـــــــــــــشودم به آسمانها بال
پر کــــــشیدم به لحظه ای ، آنی
تا رسیدم به عَــــــــــرش ربانی......
لاله ها کــوچ کرده ما ماندیم
زین سـفربی بهانه جا ماندیم
مصطفی معارف 25/12/90 کرج