به ايستگاه مي رسد گلي كه بي قرار بود

و بقچه اش به دوش و او مسافر بهار بود

قطار مي رود به سمت فصل پونه و غزل

همان كه هر درخت و شاعري به آن دچار بود

به شيشه هاي كو په ها دوباره ماه مي خزد

به خواب دشت ها صداي سوت ِ آن قطار بود

درون كوپه ها همه مسافران انتظار

صفوف ِ شان چنان قشنگ ...مثل يك نوار بود

قطار مي رود به سمت سر زمين سبزه ها

دوباره مقصدي كه انتظار ِ روزگار بود

**   **    **

پياده مي شوند در ميان عطر پونه ها

قطار سال...ايستگاه ِ آخرش بهار بود

مجتبي اصغري فرزقي -

وبلاگ : http://mo1351.blogfa.com/