نگاهی کردی و خواب مرا بردی به همراهت
پریشان شد شب رویای من از دوری ماهت
 
نمی دانم کجایم با که ام، اما بدان آسان
فدایت میکنم جان تا بیایم بر سر راهت
 
اگرچه قبل تر هم ساکن ویرانه ها بودم
تنم آواره تر شد با خیال گاه و بی گاهت
 
جگر خونست و آشفتست حالم ساده می گویم
شدم آن عاشق سرگشته بی تاب دلخواهت
 
نگاهم کردی و رفتی، به چشمانت قسم جانا
که از آن دم نرفته هرگز از یاد دلم آهت
 
نگاهت مثل باران بود و باریدی به دل اما
به آتش می کشد جان را دمادم عشق جانکاهت
 
تو را می شد به رویا لااقل یک بار دیگر دید
نمی بردی اگر یکباره خوابم را به همراهت