گل کرشمه کرد و گفت :

من همیشه سنبل رفاقتم

دوستی و صلح را بشارتم

آیه های سوره ی سعادتم

می شود شکفته غنچه ی لب از اشارتم

من شمیم لحظه های استراحتم

عطر و بوی ناب من ،

چو بانسیم آشناست راحتم

من انیس شبنم طراوتم

گرچه عمر من کم است ،

 لیک من همیشه زنده ام

واژه واژه ی ترانه های ماندنم .

تو چه ای ؟ تو ، خار !!!

لایق تو و چو توست شوره زار

زهر نوش نیش توست همچو مار  

تو زمینه ساز آتش عداوتی

استعاره ی شرارتی

تو کنایه از خیانت و جنایتی

مظهر ستیزه ای

از تو خوار تر کجاست ؟

من بهشتی ام ، تو جهنمی

من همیشه بارور ، تو عقیم و ابتری

من گلم ، تو خار

من کجا و تو ؟

تو کجا و من  ؟

خار خنده کرد و  گفت :

گل کمال هستی است .

شاهکار آفرینش است گل

با وجود این ولی ،

گل اگر نه خار بود ، گل نبود !!!

افتخار و سرفرازی گل از من است !!!

همچنان که خواری من از گل است !!!

تو گلی بلی لیک در کنار من

دست حکمت خدا ،

خار و گل همیشه با هم آفریده است .

تو گلی بلی لیک در کنار من !!!

هر دو آفریده ی یکی خدا !!!!

هر دو آفریده ی یکی خدا !!!!