آدم هایی هستند که بزرگی خویش را...

در تحقیر سادگی ات می دانند...

در حالی که تو..

صداقت آن کودکی را داری که به دنبال فتح عقربه های ساعت است...

تا زمان را به تمسخر بازی هایش افسار کند...

*****************************************

بیچاره این شاعر...

دوباره در میان واژه ها گم است...

و قلم و کاغذ کر و لال می شوند...

بوی سنگسار احساس می آید...

*****************************************

در خیابان...

ساده مردی روستایی از کنارم گذشت...

در چند نفسی مرور کردم...

خاطرات صدای پدر بزرگ...

و مادر بزرگی که بوی نان گرم از تنورش می آمد...

(رضا روستا)