بسم الله

گلستانی ز راه دور آمد

گلستان! نه بهارانی بیامد

همه جمله زعطرش گشته مدهوش

مرا آور مرا آور تو بر هوش

که این بانو کرامت را زعیمه است

به حق نامش عزیز است و کریمه است

حدیث او پدر خشنود کرده است

به نامش یک محدّث روی کرده است

نگیر از شعر من عیب نیک اندیش

قدمهایی است لرزان نیک ، اندیش

بگو مدح من و لطف و کرامت

چگونه آخر آید در عبارت

روان من زِ او سرزنده آید

جهان از علم او زیبنده آید

به معصومیتش خوانم خدا را

کرامت ، لطف ، بخشش جمله ما را

دل ن :شعر اول این دفتر متبرک شد به نام خانم حضرت فاطمه معصومه (س) که مدح را لایق باید یافت و چه لایقانی بهتر و برتر از این خاندان

پ ن : زیاد شعر نمی گم ، واقعا هم تازه کار و شدیدا به کمک اساتید نیازمند ، معذرت از بزرگان